Bir gün gidersen beni sevdiğine inandırarak git Paris!!!

Kazanmayı sevmiyorum..Kaybetmeye tahammülüm yok..Benim hayatta bir sevgilim oldu.Tek...Kalbimi ellerimle çıkardığım ve ona güvendiğim tek kişi..Çok yakışıklıydı.Gülüşü tüm dünyayı aydınlatırdı..Kendisine uzun yıllar körkütük aşıktım..

Sonra o beni terketti,ya da hayat bizden geçti.Kalbim o kadar paçavraya döndü ki sonraları hep eksik kaldım..Yola devam edemedim,etmek istemedim.Aylarca konuşmadım onunla ta ki Paris'de karşılaşana kadar..O merdivenlerden iniyordu ben çıkıyordum karşı karşıya geldiğimizde.Başımı çeviremedim ..Öyle kaldım ,kaldık.O anda dünya durdu başka bir hayatta ne kadar mutlu olduğumuz ışık hızıyla beynimden geçti.O kadar kalabalıkta tek isteğim onun yara izine dokunabilmekti..O güzel yara izine..Benim olan...Başkasının dokunduğu....Dudağındaki tebessümle bana baktı,baktı...Bir alev topu havada asılı kaldı..Biz o anda sevmeye devam ettik..Niye gittiğini,beni niye ardında bıraktığını sorgulamak istedim...Öfkem sevgiye döndü..Sonraki günler dünya döndü ve ben hep o karşılaştığımız anda kaldım..Özlemeyi bırakmadım..O kocaman gülüşünü,heyecanlı heyecanlı bir şeyler anlatışını ,yara izini,şakalarını.O her yerde benim yanımda...Sonsuza kadar..